یکی از دلایل سازمان برنامه برای لزوم ملی شدن بانک‌ها، مسأله فرار سرمایه‌داران بانک‌ها از کشور و بلاتکلیفی بانک‌ها بود. در گزارش سازمان برنامه که در سال 58 و قبل از ملی شدن بانک‌ها منتشر شد، آمده بود: «بخش قابل توجهی از سپرده‌های بانکی به خارج از کشور منتقل شده و اعتماد مردم به بانک‌ها سلب شده است؛ ازاین رو، مردم به بانک‌ها هجوم آورده‌اند تا سپرده‌هایشان را از نظام بانکی خارج کنند. در چنین شرایطی باید کسی به عنوان پشتیبان از بانک‌ها حمایت کند.» مجموع این مباحث در کنار شرایط انقلاب باعث شد تا شورای انقلاب که آن زمان اداره کشور را در اختیار داشت، در تاریخ 17 خردادماه 58 تمام بانک‌های خصوصی و مختلط را ملی اعلام کند.
